برندون پراید اهل مورگان هیل، در سن ۱۰ سالگی به عنوان مدیر مدرسه انتخاب شد، در المپیک نوجوانان شرکت کرد و کمربند قهوهای تکواندو را به دست آورد.
دستاوردهای برندون با توجه به این نکته که وقتی ۱۷ ماهه بود، تومور ویلمز، نوعی نادر از سرطان کلیه، در او تشخیص داده شد، خارقالعاده است.
معمولاً ویلمز فقط یک کلیه را درگیر میکند که میتوان آن را برداشت یا با پرتودرمانی و شیمیدرمانی درمان کرد. اما برندون در هر دو کلیهاش تومور داشت - یک کلیه بزرگ در سمت راست و یک کلیه کوچکتر در سمت چپ. در سال ۲۰۰۲، جراحان پاکارد کلیه راست او را برداشتند و کلیه چپ را دستنخورده نگه داشتند. اما ظرف چند هفته، تومور در کلیه چپ شروع به گسترش کرد.
کیرا، مادر برندون، میگوید: «در آن زمان، اکثر پزشکان پیوند کلیه از والدین به فرزند را توصیه میکردند.» اما دکتر اسکار سالواتیرا، جراح پیوند پاکارد، روش جدیدی را پیشنهاد داد - و با موفقیت انجام داد -: او کلیه چپ را برداشت، تومور را برش داد، به اندام پرتودرمانی داد و سپس آن را دوباره در شکم برندون کاشت.
سپس برندون با مشکل دیگری روبرو شد. توموری در شکم سمت راست او، در ناحیهای که کلیه راست برداشته شده بود، ظاهر شد. در سال ۲۰۰۳، تومور جدید توسط دکتر کریگ آلبانیز، مدیر خدمات جراحی کودکان بنیاد جان ای. و سینتیا فرای گان، برداشته شد.
برندون برای مقابله با عود بیماریاش، تحت یک برنامه فشرده شیمیدرمانی و پرتودرمانی قرار گرفت. دیوید، پدر برندون، میگوید: «ما زمان زیادی را در پاکارد گذراندیم. ما واقعاً از کیفیت مراقبت و افراد آنجا، به ویژه دکتر نیسا مارینا، متخصص سرطان برندون، سپاسگزاریم.»
کیرا موافق است. او میگوید: «دکتر مارینا اساساً یک نابغه است. او همه چیز را به خاطر میسپارد. ذهنش شگفتانگیز است. او شخصیت فوقالعادهای دارد و فوقالعاده دوستانه و پرانرژی است. و او همیشه اول برندون را مخاطب قرار میدهد - او با او در سطح خودش صحبت میکند.»
برندون در طول مدت بستری بودنش در بیمارستان، ساعتهای زیادی را در منطقهی «جوان ابدی»، اتاق بازی تفریحی بیمارستان، گذراند. او همچنین از تماشای فیلم و بازی با سگهای درمانی لذت میبرد. و غافلگیریهایی هم وجود داشت. روزی، هنرمندان پیکسار که روی فیلم انیمیشن «در جستجوی نمو» کار میکردند، به بیمارستان آمدند و برای بیماران نقاشی کشیدند.
برندون که حالا کلاس چهارم است، به یک ورزشکار و دانشآموز برتر تبدیل شده است. او هنوز هم برای معاینات سالانه به پاکارد میرود، اما سرطان ندارد. کیرا میگوید: «اگر دکتر سالواتیرا آن عمل جراحی جدید را پیشنهاد نمیکرد، برندون مجبور به پیوند عضو میشد و تا آخر عمر داروهای ضد رد پیوند مصرف میکرد.»
والدین برندون به پاس قدردانی، به حلقه مراقبت از کودکان پیوستند، که منبع مهمی برای حمایت سالانه از بزرگترین نیازهای بیمارستان است.
دیوید میگوید: «ما بخش زیادی از کمکهای خود را به صندوق خدمات اجتماعی پاکارد اختصاص میدهیم تا خانوادههایی که از نظر مالی در تنگنا هستند، نگران چیزهایی مانند اجاره، غذا و قبوض آب و برق نباشند.»
کیرا اضافه میکند: «وقتی هفتهها را در بیمارستان میگذرانید، از نزدیک با خانوادههای دیگر آشنا میشوید. بسیاری از آنها علاوه بر سرطان فرزندشان، مشکلات مالی هم دارند. این واقعاً ناراحتکننده است. به همین دلیل است که احساس میکنیم کمک به پاکارد برای ادامه ارائه خدمات به کل جامعه بسیار مهم است.»
