تابستانگردان عزیز،
ما مفتخریم که برنامهی راهنمایی خانواده و سوگواری در بیمارستان کودکان لوسیل پاکارد در استنفورد، پسرمان، کریستین، را به عنوان قهرمان بیمار تابستانی اسکمپر امسال معرفی کرد. کریستین شاد، خونگرم، خوشبرخورد، مفید و باانگیزه بود. او به ویژه نسبت به خواهرش، اولیویا، مهربان، دلسوز و دلسوز بود. هر وقت جایی میرفتیم یا در فعالیتی شرکت میکردیم، میگفت: «منتظر اولیویا باشید...»
کریستین در ابتدا خجالتی بود، اما در سن ۵ سالگی به یک کودک بسیار مهربان و دوستداشتنی تبدیل شد. او عاشق بغل کردن بود. او نسبت به دیگران - به خصوص اولیویا، مادرش و مادربزرگش - بسیار دلسوز بود. او همچنین میتوانست احمق یا شیطون باشد. او عاشق آزمایش مرزها و شوخی کردن بود - تا واکنش مردم را ببیند یا آنها را بخنداند. گاهی اوقات، او مانند جورج کنجکاو بود: کنجکاو، کنجکاو و جسور. او گاهی اوقات میتوانست سرکش و لجباز باشد، اما یک توضیح خوب او را راضی میکرد - مگر اینکه "معاملهای" ارائه میداد.
کریستین عاشق هر چیزی بود که به ماشین، کامیون، ماشینآلات، قطار یا لگو مربوط میشد. اما علاقهی او ابرقهرمانان بود و بتمن شخصیت مورد علاقهاش بود.
صبح روز یکشنبه، ۲۴ ژانویه ۲۰۱۶، کریستین با علائمی شبیه سرماخوردگی از خواب بیدار شد و تا عصر همان روز، از تنگی نفس شکایت داشت. ما او را برای معاینه به اورژانس نزدیک بیمارستان بردیم و پس از گذراندن تقریباً یک شب کامل و یک روز بعد در بیمارستان، به بخش مراقبتهای ویژه کودکان (PICU) بیمارستان پاکارد کودکان منتقل شد. در حین انتقال، کریستین هوشیاری خود را از دست داد، یکی از ریههایش از کار افتاد و دچار خونریزی داخلی شد.
هم کریستین و هم پزشکان بیمارستان کودکان پاکارد برای زندگی او جنگیدند، اما او در ۲۵ ژانویه ۲۰۱۶، ۲۰ دقیقه پس از رسیدن به بخش مراقبتهای ویژه نوزادان، درگذشت. پزشکان تشخیص دادند که کریستین به آنفولانزای نوع B و ذاتالریه باکتریایی (استرپتوکوکی و استافیلوکوکی) مبتلا شده و دچار سپسیس شده است. او واکسن آنفولانزای سالانه خود را دریافت کرد، اما به هر حال به آنفولانزا مبتلا شد.
از زمان درگذشت کریستین، برنامهی سوگواری و راهنمایی خانواده در بیمارستان کودکان لوسیل پاکارد استنفورد، آغوش خود را به روی ما گشوده و ما را در خانوادهی خود پذیرفته است. اولین تجربهی ما با این برنامه در سال ۲۰۱۶ و در یازدهمین روز یادبود سالانه اتفاق افتاد، جایی که خانوادهها و دوستان برای بزرگداشت کودکان فوتشدهی جامعهی کودکان پاکارد گرد هم میآیند.
رویدادهای شگفتانگیز فراوانی که برنامه سوگواری و راهنمایی خانواده هر ساله برگزار میکند، برای ما بسیار ویژه است. این رویدادها برای خانواده ما و دیگران جایی را فراهم میکنند که میتوانیم حضور عزیزانمان را در آن احساس کنیم، جایی که به آنها بگوییم همیشه در قلب ما هستند، جایی که به آنها بگوییم هرگز فراموششان نخواهیم کرد. این روزها، روزهایی هستند که میتوانیم به سادگی از درد رها شویم و لحظات گرانبهای عزیزانمان را گرامی بداریم.
برنامه راهنمایی خانواده همچنین مکانی امن برای خانوادهها فراهم میکند تا احساسات خود را بدون قضاوت با یکدیگر به اشتراک بگذارند. ما میتوانیم با خیال راحت در مورد اینکه چگونه دو فرزند داشتیم صحبت کنیم، اما یکی از آنها در بهشت است. ما در حالی که با این موضوع دست و پنجه نرم میکردیم که چه کارهای بیشتری میتوانستیم انجام دهیم و اینکه خانوادهای که فرزند خود را به دلیل بیماری وحشتناک از دست داده است، چگونه است، از حمایت دیگران برخوردار شدهایم. گذراندن وقت با خانوادههای دیگری که فقدان فرزند را تجربه کردهاند، به ما این آرامش را میدهد که بدانیم تنها نیستیم. ما همچنین میتوانیم درد و رنج وصفناپذیری را که اکنون با خود حمل میکنیم، با هم به اشتراک بگذاریم.
کمکهای شما همچنان به حمایت از برنامهی سوگواری و راهنمایی خانواده ادامه خواهد داد و برنامههای فوقالعادهای از روز یادبود سالانه گرفته تا روز خاطرهسازی خانوادگی را ارائه خواهد داد. این برنامه که کاملاً توسط خیریه تأمین مالی میشود، در مواقع نیاز به خانوادهی ما آرامش داده است، مکانی که میتوانیم در آن بیاییم و درد و احساسات آسیبپذیر خود را در محیطی حمایتی و التیامبخش به اشتراک بگذاریم. (میتوانید مقالهای در مورد مشارکت ما در روز خاطرهسازی خانوادگی پیدا کنید.) اینجا.) ما اهمیت برنامهی سوگواری و راهنمایی خانواده را برای خانوادهی خود و بسیاری از خانوادههایی که تحت تأثیر موقعیت مشابهی قرار دارند، از نزدیک دیده و تجربه کردهایم؛ موقعیتی که هیچ والدین، خواهر و برادر، پدربزرگ و مادربزرگ و اعضای خانوادهای آن را انتخاب نمیکنند.
برنامهی سوگواری و راهنمایی خانواده و کارکنان فوقالعادهاش به ما نزدیک هستند و نقش مهمی در کمک به خانوادههایی مانند خانوادهی ما که فرزند یا فرزندان خود را از دست دادهاند، ایفا میکنند. بدون راهنمایی و حمایت آنها، ما نمیدانستیم در طول سفر دشوار زندگیمان به کجا باید روی آوریم.
ما از اینکه امسال در مسابقه دوی تابستانی شرکت میکنیم بسیار هیجانزدهایم، زیرا این اولین باری است که در یک مسابقه دوی ۵/۱۰ کیلومتری شرکت میکنیم. این رویداد فوقالعاده باعث افزایش آگاهی و جمعآوری کمکهای مالی برای حمایت از بسیاری از بخشها و حوزههای خدماتی فوقالعاده در بیمارستان کودکان لوسیل پاکارد و دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد خواهد شد. اما مهمتر از همه، این رویداد به ترویج برنامهها و رویدادهای فوقالعادهای که برنامه سوگواری و راهنمایی خانواده برای خانواده ما فراهم کرده است، ادامه خواهد داد.
ما مشتاقانه منتظر حضور کریستین و احساس تشویق او از بهشت، عبور اولیویا از خط پایان با لبخندی به درخشانی خورشید و شادیای هستیم که هنگام عبور از خط پایان احساس خواهیم کرد. از شما به خاطر مشارکتتان در برنامه سوگواری و راهنمایی خانواده در بیمارستان کودکان لوسیل پاکارد استنفورد و به خاطر اینکه کریستین را در قلبهایتان نگه میدارید، سپاسگزاریم!
متشکرم،
خانواده کریستین: اوژنیا، داریل و اولیویا
