Չորսամյա Էլիզ Քոթոնարոն աշխույժ փոքրիկ նախադպրոցական երեխա է՝ պայծառ աչքերով և ճոճվող շիկահեր մազերով։ Նա սիրում է երգել և պարել։ Ինչ վերաբերում է նրա սոցիալական հմտություններին, «Նա ուժ է, որի հետ պետք է հաշվի նստել», - ասում է նրա մայրը՝ Ռայանը։ «Այգում նա առանց վարանելու մոտենում է մյուս երեխաներին և խնդրում նրանց խաղալ։ Նա ընդհանրապես ամաչկոտ չէ»։
Դժվար է հավատալ, որ ծնվելիս Էլիզը այնքան թույլ էր, որ հազիվ էր շարժվում: Պատճառը պտղի ծանր անեմիան էր, որն առաջացել էր ընկերքի պատռվածքից ծննդաբերությունից մոտ մեկ ամիս առաջ: «Ես նորմալ հղիություն էի ունեցել», - հիշում է Ռայանը, - «իսկ հետո, մոտ 36 շաբաթականում, նստած էի աշխատանքի սեղանիս մոտ և մտածում էի. «Նա այնքան էլ չի շարժվում, որքան սովորաբար»:»
Փեքարդի բուժքույրը խրախուսեց առաջին անգամ մայրիկին գալ ուլտրաձայնային հետազոտության, և նախքան Ռայանը կհասցներ գիտակցել, նրան շտապ տանում էին միջանցքով՝ կեսարյան հատման համար: Նրա ամուսինը՝ Մարկը, տեսավ ամբողջը: «Ինձ ասացին, որ վարագույրի վրայով նայելը կարելի է, բայց խորհուրդ չի տրվում», - գրել է նա ծննդաբերությունից կարճ ժամանակ անց: «Երբ ես առաջին անգամ տեսա մեր դստերը՝ գրեթե ամբողջությամբ անկենդան, ես հազիվ կարողացա զսպել ինձ: Ես ստիպված էի անընդհատ վստահեցնել կնոջս, որ ամեն ինչ կարգին է, որպեսզի նա անցներ վիրահատության վերջին փուլը»:
Էլիզը, որը ընդամենը մի քանի ժամ էր, այդ գիշեր երեք անգամ արյան փոխներարկում ստացավ։ Հաջորդ 12 օրերը նա անցկացրեց Պակարդի նորածնային վերակենդանացման բաժանմունքում վերականգնվելով։
«Այդ ժամանակ դա ամբողջ կյանք էր թվում», - հիշում է Ռայանը։ «Բայց բոլորը պարզապես այնքան հրաշալի էին մեզ հետ՝ քայլ առ քայլ մեզ տանելով։ Երբեք կասկած չկար, որ նրանք ճիշտ չգիտեին, թե ինչ է կատարվում։ Ես չգիտեմ, թե ինչ կլիներ արդյունքը, եթե նա այլ հիվանդանոցում լիներ»։
Երբ Էլիզը տուն վերադարձավ Ռեդվուդ Սիթի, մայրը պարբերաբար նրան բերում էր Պակարդի Մերի Լ. Ջոնսոնի անվան մանկական ամբուլատոր խնամքի կենտրոն, որտեղ բժիշկները ստուգում էին նրա աճն ու զարգացումը։ Միակ խոչընդոտը եղավ 15 ամսականում, երբ Էլիզը, կարծես, դանդաղ էր խոսում։ «Նրանք նրան սկսեցին խոսքի թերապիա, և երբ նա դարձավ 2 տարեկան, նա արդեն առաջատար էր», - ասում է Ռայանը։ «Շատ հանգստացնող էր, որ մենք Պակարդին էինք հոգ տանում նրա մասին առաջին ամիսներին»։
Իրենց երախտագիտության նշանով՝ Ռայանն ու Մարկը որոշեցին աջակցել հիվանդանոցին՝ «Առաջնորդության շրջանակներ» ամենամյա նվիրատվություն կատարելով։ Մարկը նաև սրտանց շնորհակալական նամակ ուղարկեց Packard-ի գործադիր տնօրեն Քրիստոֆեր Դոուզին։ «Հազվադեպ է և աչքերը բացող», - գրել է նա, - «տեսնել այս մակարդակի մարդկանց, որոնք անձնուրացորեն օգնում են մեր երեխային ապաքինվել։ Մենք հավերժ երախտապարտ ենք, որ գոյություն ունեն ձեր անձնակազմի նման մարդիկ և այդքան պատրաստ են անել այն ամենը, ինչ անհրաժեշտ է, օրեցօր, նման նվիրվածությամբ։ Մենք մեր դստեր կյանքը պարտական ենք ձեր հիվանդանոցին և արտակարգ անձնակազմին»։
