استفاده از سلولهای بنیادی و ژندرمانی برای درمان یا معالجه بیماریها ممکن است هنوز شبیه داستانهای علمی تخیلی به نظر برسد، اما یک نشست علمی اخیر در اینجا بر تمام جنبههایی که این موضوع را به واقعیت نزدیکتر میکند، تأکید کرد.
دکتر لوید مینور، رئیس دانشکده پزشکی، در سخنان افتتاحیه خود در اولین سمپوزیوم سالانه مرکز جدید پزشکی قطعی و درمانی این دانشکده گفت: «ما در حال ورود به عصر جدیدی در پزشکی هستیم.» محققان استنفورد آمادهاند تا از سلولهای بنیادی و ژندرمانی برای بهبود طیف وسیعی از بیماریها، از تشخیصهای رایج مانند دیابت و سرطان گرفته تا بیماریهای نادر مغز، خون، پوست، سیستم ایمنی و سایر اندامها، استفاده کنند. در نهایت، هدف ایجاد درمانهای یکباره است که بتوانند درمانهای مادامالعمر را فراهم کنند؛ از این رو بخش «قطعی و درمانی» نام این مرکز است. مینور گفت استنفورد در این شاخه از تحقیقات پزشکی پیشرو است و افزود: «این یک جزء حیاتی از چشمانداز ما برای سلامت دقیق است.»
دکتر ماریا گرازیا رونکارولو، رئیس این مرکز جدید، گفت: استنفورد سابقه طولانی در اکتشافات علوم پایه پیشرو در زیستشناسی سلولهای بنیادی دارد و اکنون مشغول مطالعه روشهای مختلفی است که این اکتشافات میتواند به نفع بیماران باشد. رونکارولو به حضار گفت: «وظیفه ما تولید دادههای بالینی آنقدر جذاب است که صنعت، محصول را انتخاب کرده و آن را به مرحله بعدی ببرد.»
از دیگر نکات برجسته رویداد:
- جفری گلدبرگ، متخصص چشم، گزارش داد که تکنیکهای سلولهای بنیادی میتوانند جایگزینهایی برای سلولهای آسیبدیده در لایه داخلی قرنیه ایجاد کنند. تیم او اکنون در حال انجام آزمایشهای بالینی اولیه سلولهای قرنیه است که به هر کدام یک نانوذره مغناطیسی متصل است. سلولهای مغناطیسی به چشم تزریق میشوند و با یک پچ مغناطیسی چشم روی قرنیه نگه داشته میشوند. محققان امیدوارند که این تکنیک بتواند به برخی از بیماران کمک کند تا از پیوند قرنیه اجتناب کنند.
- دکتر جودیت شیزورو، متخصص خون و سرطان، به حضار گفت اگر این عمل به داروهای شیمیدرمانی سمی نیاز نداشته باشد، افراد بیشتری میتوانند پیوند مغز استخوان دریافت کنند. شیزورو و همکارانش در یک کارآزمایی بالینی که اخیراً آغاز شده است، از تکنیکهای مبتنی بر آنتیبادی به جای شیمیدرمانی برای آمادهسازی کودکان مبتلا به نقص ایمنی ترکیبی شدید (که بیشتر به عنوان "بیماری پسر حبابی" شناخته میشود) برای پیوند مغز استخوان استفاده میکنند.
- دکتر سونگ کیم، MD، PhD، توضیح داد که چگونه تکنیکهای تحقیقات سلولهای بنیادی، درک چگونگی تولید سلولهای بتای جدید پانکراس برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ را آسانتر میکند. در یادداشتی مرتبط، دکتر هیرومیتسو ناکائوچی، همکار کیم، اخیراً نشان داد که پانکراس موشها را میتوان در موشهای صحرایی پرورش داد و برای درمان دیابت در موشها استفاده کرد.
- دکتر متیو پورتئوس، که در بالا نشان داده شده است، گفت اگرچه بیماری کمخونی داسیشکل اکنون با پیوند مغز استخوان قابل درمان است، اما بسیاری از بیماران فاقد اهداکنندهی منطبق هستند. آزمایشگاه او در حال مطالعهی این است که چگونه تکنیکهای ویرایش ژن (از جمله CRISPR) میتواند به دانشمندان اجازه دهد تا خطای ژنتیکی زمینهای را مستقیماً در بدن بیمار اصلاح کنند.
- متخصصان ایمونوتراپی سرطان مانند دکتر کریستال مککال، در تلاشند تا درمانهای جدیدی ارائه دهند که سرطان نتواند از آنها پیشی بگیرد. مککال گفت: «از نظر تاریخی، ما با سموم یا عوامل هدفمند به دنبال تومورها میرفتیم. چیزی که تغییر کرده این است که ما میتوانیم میزبان را نیز دنبال کنیم و نحوه پاسخ میزبان به تومور را تغییر دهیم.» تیم او در حال مهندسی سلولهای T، دستهای از سلولهای ایمنی، است تا بدن بیمار سرطانی را به حمله به تومورهایی که به شیمیدرمانی سنتی پاسخ نمیدهند، تحریک کند. کار آنها هنوز به اندازه دلخواهشان موفق نبوده است: برخی از سلولهای تومور قادر به فرار از سلولهای T و رشد مجدد هستند. اما مککال خوشبین است. او گفت: «ما در پایان آغاز هستیم.»
پوشش بیشتر رویدادهای این روز در ... موجود است. داستانی از روزنامه سن خوزه مرکوری نیوز این توضیح میدهد که چگونه آنتونی اورو، پزشک و پژوهشگر، و همکارانش با اپیدرمولیز بولوزا، یک بیماری ژنتیکی مخرب پوست، مبارزه میکنند. اورو صحبت خود را با عکسی کمی مسخره از مردی که با اسپری برنزه میشود، به پایان رساند. این عکس باعث خنده حضار شد، اما نکتهی او جدی بود: «هدف ما برای سلولدرمانی آینده، اسپری کردن پوست برای اصلاح یک بیماری ژنتیکی وحشتناک است.»
بلندپروازانه؟ بله. علمی تخیلی؟ در آینده، شاید نه.
این داستان در ابتدا در [لینک] ظاهر شد محدوده.
