بر اساس مطالعهای که توسط دکتر دنیس وال، دانشیار طب کودکان در دانشکده پزشکی دانشگاه استنفورد انجام شده است، ویدیوهای کوتاه خانگی میتوانند به ابزاری قدرتمند برای تشخیص اوتیسم تبدیل شوند.
به طور متوسط، کودکان مبتلا به اوتیسم در سن ۴ سالگی تشخیص داده میشوند، اگرچه والدین آنها اغلب سالها قبل از تشخیص، به آن مشکوک هستند. زمان انتظار طولانی و آزمایشهای طولانی مورد نیاز اغلب باعث میشود تشخیصها تا سنین ۲ یا ۳ سالگی، که بازههای زمانی هستند که مداخلات زودهنگام بیشترین تأثیر را دارند، به تأخیر بیفتند.
در مطالعهی وال، دستیاران پژوهشی تنها با آموزش مختصر توانستند رفتارهای اوتیسمی را در ویدیوهای خانگی کودکان در محیطهای طبیعی به طور دقیق امتیازدهی کنند. از آنجایی که ویدیوهای کوتاه را میتوان از طریق اینترنت به اشتراک گذاشت و به سرعت ارزیابی کرد، استفاده از آنها برای کمک به تشخیص میتواند نیاز خانوادهها به طی مسافتهای طولانی یا انتظار - در بسیاری از موارد بیش از یک سال - برای ارزیابی پزشکی را کاهش دهد.
برای این مطالعه، تیم وال ۱۰۰ ویدیو در یوتیوب پیدا کرد که کودکان ۱ تا ۱۵ ساله را در حال بازی نشان میداد. چهل و پنج ویدیو توسط سازندگانشان با برچسبهای «اوتیسم»، «ASD»، «آسپرگر» یا «دست زدن/تحریک» برچسبگذاری شده بودند؛ این ویدیوها توسط محققان به عنوان ویدیوهایی که کودکان مبتلا به اوتیسم را نشان میدهند، طبقهبندی شدند. ۵۵ ویدیوی باقیمانده چنین برچسبهایی نداشتند و به عنوان ویدیوهایی که اختلال طیف اوتیسم را نشان نمیدهند، طبقهبندی شدند.
سپس، گروهی از دانشجویان کارشناسی آموزش دیدند تا رفتار کودکان را در ویدیوها ارزیابی کنند. مقیاس رتبهبندی مورد استفاده آنها بر اساس برنامه مشاهده تشخیصی اوتیسم بود که به طور گسترده به عنوان استاندارد طلایی برای تشخیص اوتیسم در نظر گرفته میشود. به عنوان مثال، ارزیابان پیگیری کردند که آیا کودکان در ویدیو تماس چشمی نشان میدهند و نشانههای اجتماعی را از دیگران دریافت میکنند، آیا با اسباببازیها به طور مناسب بازی میکنند و آیا رفتارهای تکراری انجام میدهند یا خیر.
محققان دریافتند که دانشآموزان در ۹۷ درصد موارد، کودکان را به طور دقیق در ویدیوها طبقهبندی کردند.
تکمیل روشهای فعلی
این یافته چندین احتمال جالب را برای کاربردهای بالینی آینده مطرح میکند. اگرچه بعید است ارزیابیهای مبتنی بر ویدئو به طور کامل جایگزین روشهای تشخیصی استاندارد شوند که در آن یک پزشک آموزشدیده چندین ساعت را صرف ارزیابی کودک میکند، اما میتوانند رویکردهای استاندارد را تکمیل کنند.
وال خاطرنشان میکند: «برای مثال، میتوانیم از این سیستم برای اولویتبندی بالینی استفاده کنیم، به عنوان راهی برای هدایت ترافیک به طوری که کودکان بتوانند در اسرع وقت توجه مورد نیاز خود را دریافت کنند.» کودکانی که به وضوح مبتلا به اوتیسم هستند، ممکن است در درجه اول با فیلمها تشخیص داده شوند و به سرعت تحت درمان قرار گیرند و پزشکان بتوانند زمان بیشتری را صرف ارزیابی کودکانی کنند که تشخیص آنها چندان قطعی نیست.
وال میگوید علاوه بر این، میتوان از ارزیابیهای ویدئویی برای پیگیری رشد کودک و بهبود دوره انتظار هوشیارانه قبل از تشخیص استفاده کرد. اوتیسم معمولاً قبل از ۲ سالگی قابل تشخیص نیست؛ برخی از کودکانی که هرگز به اوتیسم مبتلا نمیشوند، در مهارتهای اجتماعی و زبانی خود دچار اختلالات اولیهای هستند که تا سن ۲ سالگی برطرف میشوند. با این حال، اگر والدین مشکوک باشند که فرزند ۱۸ ماهه آنها مبتلا به اوتیسم است، ارزیابی ویدئویی در آن سن میتواند مبنایی برای «انتظار هوشیارانه آگاهانه» و ارزیابیهای بعدی در ۲۴ یا ۳۶ ماهگی فراهم کند. به طور مشابه، ویدیوهای خانگی امتیازدهی شده میتوانند راهی ساده برای پیگیری پیشرفت پس از شروع درمان رفتاری کودکان ارائه دهند.
وال میگوید: «هدف ما پر کردن شکاف بین خانوادههای نیازمند و خدماتی است که به آن نیاز دارند.»
با اجازه دفتر ارتباطات و امور عمومی دانشکده پزشکی، بازنشر شده است.
