Կյանքի հրաշքը

Ես երբեք չէի մտածի, որ այս օրը կգա։ Ես հնարավորություն ունեցա պարելու որդուս հետ նրա հարսանիքին։

Որդիս՝ Բրայանը, ընդունվեց Պակարդի մանկական կենտրոն 1992 թվականին 16 ամսական հասակում։ Նա կատարյալ երեխա էր, որը հանկարծ հիվանդացավ։ Մենք մի հիվանդանոցից մյուսը ցատկոտում էինք՝ նրա խորհրդավոր հիվանդության պատասխանները չգտնելով, մինչև որ վերջապես հասանք Պակարդի մանկական կենտրոն, որտեղ նրա մոտ ախտորոշեցին իմունային անբավարարություն։ 13 տարի շարունակ իմ ամբողջ ընտանիքը՝ Բրայանի երկու փոքր քույրերի հետ միասին, անընդհատ հիվանդանոցում էր լինում՝ նրա ներերակային իմունոգլոբուլինային բուժումների և բազմաթիվ վիրահատությունների համար։ Դա մեր տունն էր՝ տնից հեռու։ Մենք այնտեղ անցկացրինք ինը Սուրբ Ծնունդ։

Եթե այս հիվանդանոցը չլիներ, Բրայանը չէր լինի։ Այս հիվանդանոցը, անձնակազմը՝ դռնապանը, կպչուն պիտակներ պատրաստող մարդը, բուժքույրերը, բժիշկները և նրա թիմի մյուս անդամները՝ բոլորը մեր կյանքում այնպիսի դեր են խաղացել, որը բառերով երբեք չեն կարող արտահայտել։

Բրայանն այժմ 27 տարեկան է, աշխատում է իրավապահ մարմիններում և վայելում է ակտիվ կյանք։ Անցյալ հունիսին նա ամուսնացավ իր դպրոցական սիրեցյալ Քրիստինայի հետ՝ մեր կյանքի ամենաերջանիկ օրերից մեկը։

Մեր երեխան կյանքի հրաշքը տեսավ, երբ մենք մտանք այս հիվանդանոց։ 25 տարի շարունակ այս վայրում գեղեցիկ բաներ են տեղի ունեցել, և այդ ամենը՝ շնորհիվ այն բանի, որ Լուսիլ Պակարդը տեսլական ուներ, և քանի որ այդքան շատ առատաձեռն նվիրատուներ կյանքեր փրկող խնամք են հնարավոր դարձրել հիվանդ երեխաներ ունեցող բոլոր ընտանիքների համար։ Մենք ամեն օր շնորհակալ ենք դրա համար։

Փեմ Քամբրա-Սեմս, մայրիկ

Այս հոդվածն առաջին անգամ հրապարակվել է «Ստուգում»-ի 2016 թվականի գարնանային համարում Լուսիլ Փաքարդի մանկական նորություններ.