ویل سه ماه قبل از تاریخ مقرر، تنها در ۲۴ هفته و ۵ روز از بارداری مادرش به دنیا آمد. او یک نوزاد نارس (میکرو پریمی) بود - به نوزادی گفته میشود که با وزن کمتر از ۱ پوند و ۱۲ اونس یا قبل از ۲۶ هفته بارداری متولد شده باشد. او چندین عفونت جدی، شوک سپتیک، بیماری مزمن ریه، رتینوپاتی ناشی از نارسی، مجرای شریانی باز و آسپیراسیون خاموش را تحمل کرد. چیزی که به والدینش - به خصوص در روزهای اولیه بستری شدن در بخش مراقبتهای ویژه نوزادان - کمک کرد، مراقبان شگفتانگیز او بودند.
حالا ویل دو ساله، هر روز به مبارزه با مشکلاتی ادامه میدهد که معمولاً بدیهی تلقی میشوند - نوشیدن از فنجان، نشستن، راه رفتن، صحبت کردن. اما او عاشق نقاشی هم هست، با سرفههای الکی پدر و مادرش را دیوانه میکند، مژههای بلند و رشکبرانگیزش را به هم میکوبد و طوری بغل میکند که انگار اصلاً مهم نیست. مادرش، بریتنی، میگوید: «ویل خیلیها را تحت تأثیر قرار داده و هر روز به ما یادآوری میکند که هر جا ارادهای هست، راهی هم هست!»
