پوشش خدمات توانبخشی برای کودکان تحت مفاد مزایای ضروری سلامت قانون مراقبت مقرون به صرفه

خدمات توانبخشی توسط انجمن ملی کمیسرهای بیمه به عنوان «خدمات مراقبت‌های بهداشتی که به فرد کمک می‌کند مهارت‌ها و عملکرد خود را برای زندگی روزمره حفظ کند، یاد بگیرد یا بهبود بخشد» تعریف می‌شود. اینکه آیا بیمه سلامت خدمات توانبخشی را پوشش می‌دهد یا خیر، به دلیل شیوع ناتوانی‌های رشدی در بین کودکان، در سیاست‌گذاری سلامت کودکان از اهمیت بالایی برخوردار است. در سال ۲۰۰۸، تقریباً از هر هفت کودک، یک نفر دچار یک بیماری جسمی یا روانی شد که منجر به سطحی از ناتوانی رشدی شد، رقمی که ۱۷۱TP3T بیشتر از یک دهه قبل است.

مفاد مربوط به مزایای ضروری سلامت (EHB) قانون مراقبت‌های مقرون‌به‌صرفه، استانداردهای پوشش را برای بازارهای بیمه سلامت فردی و گروه‌های کوچک تعیین می‌کند و خدمات و دستگاه‌های توانبخشی در تعریف EHB گنجانده شده‌اند. رویکرد اجرایی اتخاذ شده توسط دولت اوباما، قوانین ایالتی را به منبع اصلی سیاست نظارتی در تعریف EHBها تبدیل می‌کند. در غیاب استانداردهای ایالتی، دولت تصمیم گرفته است که برای تعریف سطح پوشش خدمات توانبخشی، به صنعت بیمه سلامت احترام زیادی بگذارد. طبق مقررات فدرال صادر شده در فوریه ۲۰۱۳، به بیمه‌گران اجازه داده می‌شود که نه تنها مزایا را تعریف کنند، بلکه در «جایگزینی» خدمات توانبخشی بیشتر برای بزرگسالان به جای خدمات توانبخشی کمتر برای کودکان نیز مشارکت کنند.

بنابراین، تعیین استانداردهای ایالتی برای طرح‌های بیمه سلامت فروخته شده در بازارهای فردی و گروه‌های کوچک (از جمله طرح‌های سلامت واجد شرایط فروخته شده در بازار بیمه سلامت) به کلید سیاست‌های سلامت برای کودکان دارای معلولیت تبدیل می‌شود. شواهد نشان می‌دهد که تا به امروز، تنها برخی از ایالت‌ها به این موضوع پرداخته‌اند. مسائل کلیدی نظارتی شامل تعریف پوشش، محدودیت‌ها و استثنائات مجاز، ارزیابی ضرورت پزشکی، مجاز بودن جایگزینی و تعامل بین خدمات توانبخشی و برابری سلامت روان است.