دیلون نیشیگایا، بیست ساله اهل سن خوزه، در محاصرهی پزشکان و داروها بزرگ شد. دیلون که با یک ناهنجاری عروقی در قفسه سینه و کمرش متولد شده بود، اغلب درد داشت. او در خوابیدن و گاهی حتی در تنفس مشکل داشت.
بعداً، جراحی اسکولیوز که در بیمارستان کودکان لوسیل پاکارد در استنفورد انجام شد، انحنای ستون فقرات او را - به لطف میلهها و ۱۸ پیچ - اصلاح کرد، اما هیچ راه حلی برای مشکلات رگهای خونی او وجود نداشت.
دیلون میگوید: «در تمام عمرم به من گفته شده که تحقیقات کافی و درمانی وجود ندارد.»
به طرز باورنکردنی، دیلون هرگز امید خود را از دست نداد و از تجربیات دوران کودکی خود برای پیشبرد زندگی خود و ایجاد تغییر برای دیگران با شرایط تهدیدکننده زندگی استفاده کرده است. او میگوید که پزشک متخصص خون بیمارستان کودکان پاکارد، مایکل جنگ، که مدتها با او همکاری داشته، الگویی ارزشمند و مشوقی برای او بوده است.
دیلون میگوید: «دکتر جنگ بزرگترین الهامبخش من بوده و به من قدرت میدهد تا رویاهایم را برای رفتن به دانشکده پزشکی و انجام تحقیقات و مراقبت از بیماران مبتلا به بیماریهای لاعلاج و ناهنجاریها دنبال کنم.»
دیلون پس از ورود به بوستون برای سال اول تحصیل در دانشگاه نورث ایسترن، در کلاسهای زیستشناسی غرق شد. یکی از اساتید در یکی از گفتگوها اشتیاق دیلون را دید و او را تشویق کرد تا در تحقیقات علمی که در دانشگاه اتفاق میافتد، شرکت کند.
دیلون حتی در دوران کارشناسی نیز در آزمایشگاه میدرخشید. او جوانترین دستیار پژوهشی بود و شروع به نوشتن مقالاتی در مورد ارتباط بین سرطان سینه و مواد نگهدارنده مواد غذایی کرد. مطالعات او در مورد سلولهای سرطان تخمدان مقاوم به شیمیدرمانی جوایزی را به دست آورد. در تمام این مدت، دیلون تحقیقات را با کلاسهایش هماهنگ میکرد و به عنوان یک رهبر در میان همسالان خود خدمت میکرد. او مسیری را برای دیگران هموار کرد تا از او پیروی کنند.
او میگوید: «هدایت دیگران برای دنبال کردن رویاهایشان در تغییر جهان از طریق تحقیق، مرا به ایجاد باشگاهی در دانشگاه نورث ایسترن، باشگاه تحقیقات دانشجویان کارشناسی، ترغیب کرد. میخواهم به دیگران که آرزوهای بزرگی برای ورود به عرصه تحقیق و کشفیات دارند، کمک کنم.»
موفقیتهای تحقیقاتی دیلون، یک موقعیت شغلی تابستانی در یک شرکت بیوتکنولوژی در منطقه خلیج سانفرانسیسکو برای او به ارمغان آورد. این شرکت سلولهای مورد استفاده در درمان سرطان، از جمله در بیمارستان کودکان پاکارد، همان بیمارستانی که در تمام دوران کودکی دیلون از او مراقبت میکرد، تولید میکند. و تابستان امسال، دیلون دوره کارآموزی خود را در مرکز تحقیقات ایمز ناسا به پایان رساند، جایی که او به عنوان دستیار تحقیقاتی، تحقیقات زیستشناسی فضایی را انجام میداد و رهبر برنامه و مربی 10 دانشجوی کارشناسی بود.
دیلون میگوید: «من زندگیام را وقف یافتن درمانهای فردا برای افرادی کردهام که با بیماریهای لاعلاج و تهدیدکنندهی زندگی مواجه هستند. نمیتوانم هدفی رضایتبخشتر از ایجاد امید و ایجاد تغییری برای دیگران که در زندگیام آرزویش را داشتهام، تصور کنم.»
ما کاملاً موافق بودیم.
دیلون، از شما به خاطر تعهدتان به تحقیقات و از اهداکنندگان مالیمان که نه تنها از مطالعات سرنوشتساز حمایت میکنند، بلکه از کودکانی که تحت مراقبت ما هستند و امیدها و آرزوهای بزرگی برای آینده دارند نیز حمایت میکنند، سپاسگزاریم.
